482

انگاری واقعا دارم می رم..‌.

هنوز نرفته احساس غریبی می کنم...

جاده رو دوست دارم اما نمی دونم چرا التهاب دارم...

فکر نمی کنم که منصرف نشم...

میخوام یکم دیگه برم ی کفش بخرم...

و ی کتاب...

من موجودی ام که در آن واحد هم خودش رو دوست داره هم از خودش متنفره...

بذار اعترافی کنم...

حق میدم به خدا که خیلی از حقایق رو از چشم خلق پنهان میکنه...

ما ضعف رویارویی با حقیقت رو داریم...

من سعی کردم تاب بیارم اما اعتراف میکنم خیلی سخت بود...خیلی...

برای خودم ناراحت نیستم...

برای خانواده م ه که له له می زنم‌‌‌...

جیگرم سوخت...سوختم...