2184

توی گذر گاه های زندگی که خسته و تکه پاره شده، تکه های خودت رو بر دوش حمل می کنی، همچنان نگاهت به خورشید ه ، محرک تو آسمون و دنیای دور ه داخلش ه...محرک تو سوسو های امید ه که دوست داری با چشمهای ضعیفت ببلعیشون...

تو ناگزیری ادامه بدی...

درحالی که خورد شدی و تکه ای از خودت ، هر لحظه بر مسیری روی زمین میفته و جا می مونی...

میپذیری که هزارتکه خورده هات، دیگه بهَم وصل نمیشند...هرچقدر هم ماهیتا همون موجود باشی و

هرچقدر هم درد لحظه های خورد شدن یادت بره...

بعد پوچی زندگی پیش روت چنان تو سرت فرود میاد که میبینی چقدر نیاز داری از سطح ها گذر کنی و به عمیق ترین اعماق دنیا سفر کنی...

یک مهاجرت بی برگشت از خودت.‌..

تو با خورده هات،در خودت به رفتن ادامه میدی...

می ری و میری...

و اونقدر به رفتن ادامه میدی و از خودت جا میمونی تا اینکه در نهایت محو بشی...

تموم بشی.‌‌..